این جمله را در کوچه و بازار زیاد شنیده ایم: «اونی که مجرده در حسرت ازدواجه، اونی که متاهله پشیمان از ازدواج!» اما این وسط یک جریان در صدد رفع آن حسرت و پایان دادن به این تلخی بی پایان است. از هر دوی آنها هم سود می برد. زیرا در اولی از تشکیل خانواده جلوگیری می کند و در دومی خانواده را از هم می پاشد، برنامه ای یکدست اما با روش های متفاوت. اگر بر این باور هستید که این توهم توطئه برای ایران است باید متذکر شوم که ایران جزو آخرین کشورهایی است که با اینرسی زیاد اما در حال پیوستن به این برنامه است.
یکی از درب و داغان ترین و پیشرو ترین کشورها در زمینه ی حذف خانواده ، فرانسه است، که تمام تلاشش را برای قانونی کردن این برنامه کرده است. یعنی تبدیل ناهنجارها به هنجار و سپس تزئین آن با روکش قانون و حقوق بشر.
اگر بدانید که ازدواج سفید، همجنس گرایی، ترویج روابط موازی با همسرقانونی، نگهداری از حیوانات ، سرگرمی های جنسی و .. با نسل کُشی تفاوت ماهوی ندارد، آنگاه روکش حقوق بشری بسیاری از این ناهنجارها-و گاهی جرائم- برایتان شوخی می نماید.
دولت جهانی تمام تلاشش را برای ضعیف کردن جوامع به کار گرفته است. علاوه بر ترتیب دادن جنگ‌ها و نابسامانی های امنیتی و همچنین طراحی بیوتروریسم از طریق به خطر انداختن سلامت جامعه ی جوان، زدن ریشه های اعتقادی برای حذف پدر،مادر،خانواده به عنوان سلول اجتماع را دستور کار قرار داده است، تا دیگر انسان‌های جدیدی به وجود نیایند که برنامه ی کشتار آنها را طرح ریزی کند. در واقع اینجا باید آن جمله ی معروف را بدین ترتیب تغییر داد : «پیشگیری بهتر از کشتار است!»
جامعه ی پیر، کم جمعیت و بدون نیروی انسانی، حتی عُرضه ی استفاده از منابعش را ندارد چه برسد دفاع از آنها. حتی با این برنامه، نسل بعدی اصلا اعتقادی به ناموس، کشور و انسان‌های هم سرنوشت ندارد. و این بخشی از برنامه ی حقوق بشری دولت دنیاست.
حتی فرانسه برای دفاع از حقوق همجنسبازان، عنوان پدر و مادر را از مدارک شناسایی حذف و به والد شماره یک، والد شماره دو تغییر داده است. اعتراض گروه‌های بشری علیه گروه های حقوق بشری اما به این کلام ختم می شود : شما عقب مانده ها، شما تندروها، شما ضد انسان ها
این برنامه های ضد بشری اما برای هر نسل و سن وسال روش های متفاوتی دارد. برنامه های پایه ای برای کودکان، از طریق بازی ها، داستان ها، فیلم ها و نفوذ در دولت ها و تغییر برنامه ی آموزشی مدارس، چیزی شبیه همان بیست-سی.
برنامه های ترویجی برای جوانان، از طریق موسیقی، سینما، سریال ها، حتی ستاره های ورزشی، برنامه های ضد مذهب و.. که در واقع راهکارهای فوری برای رفع آن حسرت ابتدای بحث است.
برنامه های اقناعی علاوه بر ترویجی برای متاهلین از طریق رسانه، کالا. از بین بردن قبح روابط متعدد و عدم وفاواداری به خانواده در راس امور قراردارد، تا راهکاری فوری برای مرتفع کردن آن پشیمانی کاذب از تک پاتنری باشد.
امروز در جامعه ی سیاسی ایران، گروهی که سالها در راس قدرت بوده است و با اختیار تمام حتی غیرقانونی اقدام به اجرای برنامه ی ضد خانواده ی بیست-سی در برخی مدارس کرده است، در صف اول اعتراض به برنامه های تشکیل خانواده و فرزند آوری دولت فعلی است. اگر برنامه های کلان دولت ها را بررسی کنیم و تحلیلی از آینده‌ی اجرای آن برنامه ها داشته باشیم ، متوجه می شویم که درچهل سال آینده آن یکی ما را به کجا می برد و این یکی به کجا! و گرنه در کنترل قیمت ارز و مرغ و ماست همه ی دولت ها ناتوانی هایی دارند ، چرا که از ماست که برماست! و بر روی ریل غلط، همه ی قطارها غلط می روند.
