اشرافیگری، محرومیت را نمی‌فهمد!

اشرافیگری، محرومیت را نمی‌فهمد، از این رو فقدانِ سید،گلویش را نمی‌فشارد.

اشرافیگری، محرومیت را نمی‌فهمد، چون تمام سلول‌هایش، جدا جدا به سکه و ارز و ربا می اندیشند، ناگزیر از این اندیشه، محروم را فقیر و محتاج می‌پندارد.

اشرافیگری یک تفکر آدم خوار است که می‌تواند به جان ندارها هم بیفتد، آن کس که همه چیز خودش است و تا همه چیز برای خودش بشود از هیچ فعلی دریغ نمی‌دارد.

به همین جهت، اشرافیگری محرومین و مستضعفین را زوائد جامعه می‌پندارد، که فقط به درد خریدنِ فخر می‌خورند.

حال آنکه کودکی می‌تواند محروم از نگاه محبت آمیز باشد، پدری محروم از فرصت باشد، یا جماعتی محروم از توجه و هم سفرگی با بندگان خوب خدا، محروم از دیدار خادمشان باشند.

اشرافیگری حتی آنها را از امید محروم می‌دارد. اشرافیگری از «محرومیت» هم، سکه و ارز و ربا و توجه کسب می‌کند. اشرافیگری محرومیت را می‌خرد و می‌فروشد. سر بزنگاه‌ها. هر جا که سود دارد.

اشرافیگری تفکر خطرناکی ست که آدم ها را می خورد، از همان سلول‌ها تا وجدان؛ مثل خوره. از این رو فقدانِ سید، گلویش را نمی‌فشارد.

#سید_محرومان