جوخه‌ی خِرَدکُشی!

روزهای آخر جنگ جهانی دوم، پس از خودکشی هیتلر و تسلیم آلمان نازی، دو قدرت آمریکا و شوروی در حال جستجوی غنایم در آلمان بودند. این غنایم، سلاح و پول و طلا نبود. آنها در جستجوی دانشمندان آلمانی بودند که پیش از این فهرست مفصلی هم تهیه شده بود.

جنگ در اروپا تمام شد، اما پرونده‌ی ژاپن هنوز باز بود. جنایت حمله‌ی اتمی هیروشیما و ناکازاکی چند ماه بعد اتفاق می‌افتد. هنوز کسی از تسلیم ژاپن در ماه‌های پیش رو اطلاع ندارد، برای همین آمریکایی‌ها به دانش و فن دانشمندان آلمانی برای ادامه‌ی جنگ احتیاج قطعی دارند. خصوصا فناوری آنها در خصوص توان موشکی، فضایی و تسلیحاتی.

آمریکایی‌ها که به اعتراف ترومن، قتل عام هیروشیما و ناکازاکی را برای قدرت‌نمایی در مقابل شوروی انجام داده بودند، برای ادامه ی کار بایستی قوی می شدند.

و این قوی شدن در انحصار دانش و فناوری بود. آمریکایی ها ذیل یک پروژه‌ی امنیتی محرمانه، ۱۵۰۰ دانشمند آلمانی را از طریق ربایش، تهدید و یا تطمیع به آمریکا بردند. اسم این پروژه که ذیل آژانش اهداف اطلاعاتی مشترک – به اختصار – JIOA انجام می‌شد، به پیپرکلیپ پروجکت یا پروژه گیره کاغذ مشهور شد. البته ابتدا با نام رمز اورکست آغاز شد.